KOPP-blog: verhuizen

OOIT WAREN ER TIJDEN dat ik al in paniek raakte als ik in mijn studentenkamer een paar stoelen van plek verwisselde. Een opgeruimd huis, een opgeruimd hoofd immers. Als twintiger had ik een wankel evenwicht gecreëerd, een manier om over het randje te lopen. Want zo voelde mijn leven toen aan, als een smal en gevaarlijk hoog randje. Zonder vangnet. Zolang alles zo’n beetje hetzelfde bleef, kon ik het leven nét aan.
Dat was niet altijd zo geweest. Een paar jaar daarvoor verruilde ik de ene plek voor de andere alsof ik een nieuw shirt aantrok. Het boeide me helemaal niet waar ik was. Dat was een typisch geval van onthecht, maar dan niet op de Boeddhistische manier. Onthecht in de zin van niet geworteld, gedissocieerd. Ik voelde gewoon niks.

Twee uitersten van een spectrum: óf alles voelen (en daardoor de overtuiging ontwikkelen dat je niets kunt verdragen), of niets voelen (en daardoor de overtuiging ontwikkelen dat je alles kunt verdragen). Velen van ons kennen deze uitersten. Vaak hebben we een voorkeur voor de ene kant en even vaak herkennen we onszelf in beide. En het woord ‘voorkeur’ kan je lezen als: het leven heeft je voorbereid op het gevaar dat aan die kant van het spectrum dreigt. Omdat je dat in je eerste levensjaren zo hebt aangetroffen. En zo ben je dan dus bedraad tot het eind van je leven, tenzij je daar iets aan doet.

Als je verhuist, zoals ik net heb gedaan, heb je geen opgeruimd huis. Dan moet je juist een hoop chaos creëren en die chaos kan weken, soms zelfs wel maanden aanhouden.
Gelukkig ben ik van alle markten thuis – als ik te veel voel, zet ik de boel gewoon dicht en als ik er last van heb dat de boel dicht staat, gooi ik het weer open. Bij veel stress ken ik voor beide varianten maar één stand: extreem. Je begrijpt dat dat een hoop gejojo oplevert. Doodvermoeiend voor mezelf en mijn omgeving.Er is één simpele oplossing om uit de extremen te komen. Verlaag de stress. Dus waar ik maar kan, zoek ik rustmomentjes en plekken waar het niet chaotisch is. Daar neem ik de tijd om te aarden en door te stromen, heel fysiek. Misschien denk je dat dat geen zoden aan de dijk zet? Voor mij is inmiddels volkomen duidelijk dat dit alle verschil van de wereld maakt.

Het geldt voor alle triggers, alle emotioneel uitdagende periodes, alle conflicten, alle onvermijdelijke rouw waarin we in ons leven terecht komen: het is gemakkelijker te dragen als je de stress verlaagt.
‘Leuk gezegd’, denk je misschien, ‘maar die gebeurtenissen veróórzaken toch juist de stress?’ Zeker, voor een deel is dat waar. En voor een ander deel is de stress die we nu ervaren meestal afkomstig uit het verleden. Toen we een kind waren. Waarom verdraag ik de chaos van de verhuizing zo slecht? Mede doordat ik een psychotische moeder had die de boel niet op orde kreeg. De chaos van nu triggert de emoties van toen. Soms ben ik ineens weer twee jaar oud en in paniek.

En hoe verlaag je dan je eigen stress? Precies zoals je dat bij een kind zou doen. Stel je een kind in paniek voor. Als je dat kind respectvol benadert en het je mededogen toont, zal het kalmeren. Want JIJ bent niet in paniek. Het kan even duren, maar jij brengt het kalme zenuwstelsel waar dit kind zo dringend behoefte aan heeft, zodat het kan co-reguleren. Dat betekent gewoon: net zo kalm worden als jij.

Net zo kalm als jij. Zo kalm moet je als volwassene dus wel zijn, anders heeft het kind – en dus ook jouw innerlijke kind – niets aan je. Het onderhouden van je emotionele balans door jou als volwassene is om die reden van levensbelang voor je innerlijke kinderen. Zo kan je de onvermijdelijke stress die gewoon bij het leven hoort verdragen zonder overweldigd te raken.

Stress verlagen doe je door fysieke oefeningen, zoals mediteren, yoga, maar ook door eenvoudig doorademen, pas op de plaats maken. Met mindfulness oefen je jezelf in gewaarzijn in het hier en nu. Leer je lijf voelen en kennen. Aarden en doorstromen betekent uit je hoofd zakken, de zwaartekracht voelen, je bloedsomloop voelen. Je levensenergie (ook wel chi, qi of ki genoemd door de Chinezen) kan je voelen als een tinteling in je handen of voeten als je een beginner bent, en als een stroom door je hele lichaam als je er wat langer mee hebt geoefend. Op die stroom kan je stress en spanning leren afvoeren.

Inmiddels zit ik – nog enigszins beduusd – in mijn mooie, nieuwe huis en kijk ik met verbazing terug hoe ik de afgelopen periode ben doorgekomen. Sodeju! Als ik het vangnet van deze stress verlagende methodes niet had leren kennen, en in moeilijke tijden dagelijks toegepast, liep ik nu nog steeds op dat gevaarlijk hoge randje. Ik denk niet dat ik dan iemand had kunnen coachen, hoe mooi en lekker groot en spic&span mijn nieuwe praktijk ook is!