KOPP-blog: Van KOPP en maaiveld

IK HEB EEN BOEK GESCHREVEN. Hoe verzin ik het?
Boeken willen de wereld in.
Dan word ik dus zichtbaar.

Dingen opschrijven in mijn eentje vind ik best leuk. Zolang het allemaal binnenskamers blijft is er niks aan de hand. Maar ja, als je een boek binnenskamers wilt houden, moet je er een geheim dagboek van maken. Zo blijf je zelf fijn buiten schot.
(Al willen ze dat dan nog wel eens ná je dood publiceren. Lekker voor je familie, die dan achteraf met de reacties mag dealen.)

Nee, een groot deel van mijn leven ben ik eigenlijk niet zo happig op het delen van mijn bevindingen met andere mensen. Dat is me iets te vaak niet goed bekomen. Dan had ik ergens weer eens één of andere eigenwijze mening over, die ik natuurlijk te vuur en te zwaard probeerde op te leggen. Dat ging van dik hout zaagt men planken. Ik was namelijk totaal niet in contact. Tja, dat vinden mensen niet leuk en er zijn er (echt waar!) die dat gewoon laten merken. Ik werd daar altijd door verrast. Ik had geen idee, ik was immers niet in contact. Dus dan schrok ik me de tandjes. Story of my life.

Kennen jullie het verhaal van Kassandra van Troje, naar wie ik (bedankt pa&ma ;-) vernoemd ben? Zij was een Griekse prinses en zieneres. De dochter van koning Priamus van Troje. Kassandra voorspelde al haar hele leven de ondergang van Troje, maar niemand wilde haar geloven. Sommige mensen waren bang voor haar, anderen lachten haar uit. En daar ging Kassandra van Troje niet goed op. Ze werd instabieler en vertoonde op den duur te veel tekenen van gekte. Eerst was ze te jong en vervolgens te gek om geloofd te worden. Tragisch.
Natuurlijk kreeg Kassandra van Troje gelijk – anders had niemand haar naam onthouden. Troje is gevallen en dat ging gepaard met grof geweld en het verlies van vele mensenlevens. Logisch dat niemand dat wilde geloven. Wat moet je met die wijsheid? Je voorbereiden op een wrede dood? Tien, twintig, dertig jaar van tevoren?

Maar Kassandra van Troje had de drang om te spreken. Zij kón haar voorspelling niet voor zich houden.

Nou, zo was het met mij dus ook. Daarom noem ik dat het Kassandra complex. Al deed ik dan geen voorspellingen, zoals veel KOPP’ers had ik zulke scherp afgestelde antennes dat ik mensen vaak eerder doorzag dan zij zichzelf. Soms had ik het bij het rechte eind. Soms ook niet, dan projecteerde ik. Als je nog niet in de gaten hebt hoe dat werkt, projectie, is dat maar al te gemakkelijk te verwarren met intuïtie. Maar of ik gelijk had of niet, in beide gevallen werd mijn openhartigheid me natuurlijk niet in dank afgenomen. Ik heb daarin harde lessen moeten leren.

Als gevolg werd ik jarenlang erg terughoudend en super alert. Pas de laatste jaren – degenen die mij volgen weten dat – stuur ik sommige van mijn oprispingen weer de wereld in. Nu ik bijna altijd wél goed in contact ben, levert dat meestal alleen maar positieve reacties op. En de enkele keren dat dat misgaat, probeer ik daarvan te leren.

Nou is een maandelijkse blog wel heel iets anders dan een boek. Nu dat af is, voel ik mijn oude angst weer. Een trigger dus, al is een deel van de angst ook in het hier en nu reëel – iedere auteur levert zich over aan de recensenten. Hun conclusies gaan soms van dik hout zaagt men planken, net als die van mij vroeger.
En toch… hoe spannend ik het ook vind om mijn kopp boven het maaiveld uit te steken met mijn eigenwijze mening, ik kon dit boek niet níet schrijven.

Van taboe naar bewust gaat over trauma en de grote omvang, betekenis en invloed daarvan. Het is absoluut relevant voor KOPP, én de doelgroep is veel breder.
Ik wil graag een ander geluid laten horen dan het gebruikelijke omdat dat mijns inziens hard nodig is. Ik probeer ermee bij te dragen aan een paradigmaverschuiving die al gaande is, naar een helder begrip van psychisch lijden, minder stigma en meer openheid.

Gelukkig kan ik tegenwoordig iedereen vrijlaten om uit mijn betoog zijn of haar eigen conclusies te trekken. Dus hopelijk maaien de critici mijn kopp er niet af.