KOPP-blog: De Franse slag
ER VALT VANOCHTEND EEN KLANT UIT. Dat komt mooi uit, dan kan ik nog even wat was wegwerken en gauw de kamer doen met de Franse slag. Tijdens het stofzuigen mijmer ik daarover, de Franse slag. Niet al te grondig, betekent dat. Een ouderwetse uitdrukking met een duidelijk oordeel; als men die manier van werken goedgekeurd zou hebben, zou hij wel de Nederlandse slag hebben geheten. Wat vind ik er eigenlijk zelf van, dat ik met de Franse slag schoonmaak? Ik voel meteen de verongelijkte neiging om me te verdedigen – de kokosmat kán eenvoudig niet perfect schoon, dan zou ik een nieuwe moeten kopen. Moet ik soms een dwangpoetser worden? Maar ik moet er ook om grinniken, ik koketteer best graag met mijn onvolkomenheden. Onvolkomen mogen zijn is zo fijn! Is dat niet gewoon zoals we bedoeld zijn om te zijn?
Die gedachte brengt me op de beroemde tekst van Marianne Williamson, die ook Nelson Mandela heeft gebruikt in zijn inauguratiereden. Die over dat wij mensen bedoeld zijn om te stralen, om zonder angst te zijn. Een prachtig, inspirerend beeld! Ik zie daarbij een kristalheldere mens voor me, die iedere emotie die zich aandient eenvoudig ‘ademt’, in en uit – hem niets in de weg legt. Net als een pasgeboren baby die zich welkom weet in de wereld. Als we zouden kunnen ophouden met het blokkeren van al die emotie, al die pijnlijke geschiedenis die in ons is, zouden we allemaal stralen. Onze pijnlijke geschiedenis en onze angst om die te ‘nemen’ is als het ware het vuil in de kristalheldere mens, het vormt klonters zwart waar het licht niet doorheen kan. De angst die ons verhindert om te stralen.
Daarom werken we aan onszelf, gaan we in therapie, in coaching, doen we aan persoonlijke ontwikkeling. En daar gebeurt bij mij iets paradoxaals. Hoe meer vuil ik opruim, hoe meer ik tegenkom. Er komt geen einde aan! Natuurlijk, het wordt wel lichter, maar het is nooit helemaal klaar. Net als het stofzuigen van de kokosmat. Ik heb lang gedacht (en vaak denk ik dat nog steeds, getuige de eerste alinea) dat ik tekortschoot. Dat ik harder moest werken. Totdat ik me realiseerde dat ik in mijn leven nog nooit een kristalhelder mens ben tegengekomen. Ik ben gewoon net als alle anderen. En dat is helemaal oké.
En dat nu, lieve mensen, is volgens mij precies waar de Franse slag voor uitgevonden is. Want zolang we ernaar streven om kristalhelder te worden, kunnen we alleen maar falen. Ik heb besloten dat het beeld van de kristalheldere mens mij dient tot inspiratie, en dat het daarbij gaat om een richting, niet om een einddoel. Ik hoef niet verlicht te worden. Ik bevrijd mij van het vuil met de Franse slag, precies zoals ik dat met de kokosmat doe. Een nieuwe kopen is er niet bij, ik kan immers niet opnieuw geboren worden. En een dwangpoetser wil ik niet zijn. Dus dan blijft die ene mogelijkheid over. Accepteren dat ik onvolkomen ben. En daar liefst nog om grinniken, ook.